She is our only hope

I am sorry to hear that Canada parliament voted to revoke the honorary citizenship of our leader Daw Aung San Suu Kyi. I am sad because I am her supporter and I am also a Burmese citizen. But it is actually good for her because she can show to the junta that she is not under the influence of foreign countries. This is the Canada’s foreign policy and so be it. It seems that all foreign countries are so upset that she is not speaking out for the so-called mistreatment of Bengalis or ‘Rohingya’ by the army. In Myanmar (Burma), everyone is suppressed under the military rule. This includes ethnic Burmese and other ethnic minority groups as well. In terms of religion, military junta will supress any religion who is against them. That is quite evident in 2007 when the junta ordered to shoot the monks who demonstrated against their dictatorship rule.
Since 2016, Daw Aung San Suu Kyi came into power after landslide victory. She found out that country is very poor under the mismanagement of the former military dictator. She needs to rebuild the country. However, she did recognise the problem in Rakhine state where Bengalis live. Therefore, she formed Kofi Anan’s committee to look into a solution for the problem which had been there since British invaded Burma. At that time, neither US, UK nor Canada tried to help her. She met fierce resistance from Army, some nationalist monks and also from the nationalist Rakhine party led by Dr Aye Maung.
In Burma, she has to look after 52 million people. They are very poor like Bengalis and there are also civil wars going on in the other ethnic areas as well. Many people are dying due to poor healthcare, malnutrition and ethnic civil war than the Rakhine state. She has to prioritise her jobs. She is trying to achieve a comprehensive peace in Burma but no western countries including Canada is interested in helping her. You are so obsessed with seven hundred thousand Bengalis and ignored the suffering of 52 million people. For her, these 52 million people are her constituents and she have to worry about them. At the same time, she is doing her best for those Bengalis as well. I don’t see any point or benefit she will get for those 52 million people by speaking out against military.
In Burma, there is a constitution drafted by the junta in 2008 which gave military the power to do their own business and they don’t need to obey the government order for operation and troop deployment.
During that conflict time, the military jailed NLD’s senior information officer ‘U Myo Yan Naung Thein’ because he criticised commander in chief Senior General Min Aung Hlaing. They had also asked Yangon Region Chief Minister U Phyo Min Thein to apologise because he mentioned that commander in chief should be a director general and should be under the civilian government. Even today, they are trying to arrest a monk who said that they are spending too much money and not listening to the civilian government. The list goes on. This is the sign that military is running their own show.
If we look back around the time of conflict, there were more terrorists attack on the local ethnic civilians and at least 2-3 people are killed around that time. The civilian government had asked the military to beef up the security. But the warning was ignored by the military and home office which is also run by the army.
After few months later, the military leaders met with the Rakhine nationalist party leaders at the war office and Commander in chief ordered the troops to deploy only after that meeting. In addition, Bangladesh government provided some information to Burmese government because Bangladesh government arrested some ARSA members and these ARSA member confessed to Bangladesh government that they have received the money and logistic support from Mr Ahmed who is the former member of parliament of the military junta’s party USDP. This raised some suspicion whether this conflict in Rakhine state was orchestrated by the junta, ARSA via Mr Ahmed who is also close to the military junta and Rakhine nationalist party chairman. The Western media and the western countries should investigate on that.
The West needs to identify their goals for Burma. If they want to prosecute current generals, normal Burmese citizens will have no loss of love for them. However, if you want to sanction Burma, you have to think twice. Burma is between China and India and Burma lived under own sanction for thirty years. It is different from Zimbabwe and Venezuela.
For Burmese people, Daw Aung San Suu Kyi is our only hope to get a better future. Any insult to her is insult to us and the west should know about it. The west should also know that she is the only hope to solve your Bengali problem. For the generals, we don’t care whether you prosecute or not.

ငါတို့အားလုံးရဲ့မျှော်လင့်ချက်ထားသူ

မနေ့က ကနေဒါပါလီမန်က ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်ကို သူတို့ရဲ့ဂုဏ်ထူးဆောင်နိုင်ငံသားအဖြစ်က ရုပ်သိမ်းတယ်လို့ကြေညာသွားတာဟာ ဝမ်းနည်းစရာပါ။စာရေးသူဟာ မြန်မာနိုင်ငံသားအနေနဲ့ရော သူမကို ထောက်ခံသူအနေနဲ့ပါ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီလိုဆုတွေရုပ်သိမ်းတာဟာ သူမအတွက် ပိုတောင်ကောင်းတယ်လို့ထင်ပါတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူမကိုပြည်ပအားကိုးလို့ပြောတဲ့ စစ်အာဏာရှင်တွေအတွက် ပြောစရာအကွက် ပိတ်သွားလို့ပါ။ ဒီလိုလုပ်တာဟာ ကနေဒါရဲ့ နိုင်ငံခြားရေးမူဝါဒမိုလို့ပြောစရာမရှိပါ။ နိုင်ငံတိုင်းက ဘင်္ဂါလီတွေ ဖိနှိပ်ခံရတာကို အတော်စိတ်မကောင်းဖြစ်နေပုံရပါတယ်။ သိထားရမှာက မြန်မာပြည်မှာ လူတိုင်းက စစ်အာဏာရှင်ရဲ့ ဖိနှိပ်မှုကို ခံခဲ့ရ ခံနေရဆဲပါ။ ဒီအထဲမှာ ဗမာလဲပါပါတယ်။ အခြားတိုင်းရင်းသားတွေလဲပါပါတယ်။ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်ဘုန်းကြီးတွေတောင် သူတို့အာဏာကိုဖီဆန်ရင် ၂၀၀၇ ရွှေဝါရောင်တော်လှန်ရေးမှာ ပစ်သတ်ခဲ့တာက သက်သေပါ။

ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်ဟာ ၂၀၁၆ ရွေးကောက်ပွဲအပြီး အာဏာရလာအပြီးမှာ စစ်အာဏာရှင်တို့ကြောင့် တိုင်းပြည်ရဲ့ အဖက်ဖက်က ယိုယွင်းနေတဲ့ စီးပွားရေး၊ လူမှုရေး၊ ကျန်းမာရေး၊ ပညာရေးတွေကို ပြန်လည်ပြုပြင်နေရပါတယ်။ သူမဟာ ရခိုင်က ဘင်္ဂါလီပြဿနာဖြေရှင်းဖို့ အာနန်ကော်မရှင်ကိုဖွဲ့ခဲ့ပါတယ်။ ဒီပြဿနာဟာ အင်္ဂလိပ်လက်ထက်ထဲက ရှိခဲ့တဲ့ပြဿနာပါ။ သူမဒီလိုအဖွဲ့ဖွဲ့ပြီး ဖြေရှင်းချိန်မှာ အမေရိကန်ရော၊ အင်္ဂလိပ်ရော၊ ကနေဒါရောက မကူညီခဲ့ကြပါ။ သူမဟာ ပြည်တွင်းမှာ ဒီအဖွဲ့ဖွဲ့လို့ ဦးအေးမောင်ဦးဆောင်တဲ့ ရခိုင်အမျိုးသားရေးပါတီ၊ စစ်တပ်နဲ့ အမျိုးသားရေးအစွန်းရောက် ဘုန်ကြီးများရဲ့ ဝေဖန်တိုက်ခိုက်မှုကိုလဲ ခံခဲ့ရပါတယ်။

မြန်မာပြည်မှာက သူမအနေနဲ့ ၅၂ သန်းသောပြည်သူတွေကို ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ဖို့ကြိုးစားနေရပါတယ်။ သူတို့ဟာ ဘင်္ဂလီတွေလိုဆင်းရဲပြီး ဗမာအပါအဝင်တိုင်းရင်းသားဒေသတွေမှာ ဆင်းရဲမှု၊ ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်မှု ညံ့ဖျင်းမှုနဲ့ စစ်ပွဲတွေကြောင့် သေနေရပါတယ်။ သူမနေနဲ့ သူမအလုပ်တွေကို ဦးစားပေးအစီအစဉ်အနေနဲ့ လုပ်နေရပါတယ်။ သူမဟာ မြန်မာပြည်မှာ ငြိမ်းချမ်းရေးရအောင် ကြိုးပမ်းနေပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကနေဒါအပါအဝင် ဘယ်အနောက်နိုင်ငံကမှ ဒီ ၅၂ သန်းအတွက် မကူပါ။ မစဉ်းစားပါ။ ဘင်္ဂါလီအတွက်သာ စိုးရိမ်ပူပန်နေပါတယ်။ စာရေးသူအနေနဲ့ သူမဟာ ၅၂ သန်းမျက်နှာကြောင့် စစ်တပ်ကိုသွားပြောလဲ အကျိုးမထူးလို့ သူမလုပ်သင့်တာကို လုပ်တယ်လို့ထင်ပါတယ်။

မြန်မာပြည်မှာက ၂၀၀၈ ခြေဥအရ တပ်ကို အရပ်သားအစိုးရက စစ်ရေးမှာဝင်ပြောလို့မရတာကိုလဲ ကနေဒါအပါအဝင် အနောက်နိုင်ငံတွေအနေနဲ့ သိထားသင့်ပါတယ်။

ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်က ဘင်္ဂါလီပြဿနာမဖြစ်ခင်က လက်ရှိသူမရဲ့ပါတီက အရာရှိက ကိုမျိုးရန်နောင်သိမ်းက တပ်ချုပ်ကိုဝေဖန်လို့ထောင်ချခဲ့သလို ရန်ကုန်တိုင်းဝန်ကြီးချုပ်ကိုလဲ တပ်ချုပ်ဟာ အရပ်သားအောက်မှာရှိရမယ်ပြောလို့ တောင်းပန်ခိုင်းခဲ့ပါတယ်။ မနေ့ကတောင် တပ်ကိုဝေဖန်သူ ဆရာတော်ဦးသောပိတကို တပ်ကဖမ်းဖို့ကြိုးစားတာဟာ တပ်ဟာ အစိုးရအောက်မှာမရှိတာကို ပြနေပါတယ်။

အဲဒီဘင်္ဂါလီပြဿနာဖြစ်ချိန်ကိုပြန်ကြည့်ရင် အကြမ်းဖက်သမားတွေက ဒေသခံတိုင်းရင်းသားတွေကို အကြမ်းဖက်တိုက်ခိုက်တာ တိုးလာခဲ့ပါတယ်။ အရပ်သားအစိုးရက လုံခြုံရေးတိုးမြှင့်ခိုင်းပေမယ့်လဲ တပ်နဲ့ တပ်အောက်မှာရှိတဲ့ ပြည်ထဲရေးက အမိန့်မနာခံခဲ့ပါ။

တပ်တွေကို ရခိုင်အမျိုးသားပါတီနဲ့ တပ်ချုပ်တို့တွေ့ပြီးမှ ရွှေ့ခဲ့ပါတယ်။ နောက်ဒီနေရာမှာ ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်က ဖမ်းမိတဲ့ အာဆာ အကြမ်းဖက်သမားတွေကသူတို့ကို ယခင်အာဏာရ ကြံ့ဖွတ်အမတ် ဘင်္ဂါလီလူမျိုးအာမက်က ထောက်ပံ့တယ်လို့ပြောခဲ့ပါတယ်။

ဒါကြောင့် ရခိုင်ပြဿနာမှာ ဘယ်သူတွေပါဝင်ခဲ့လဲဆိုတာကို အနောက်တိုင်းသတင်းစာများ၊ အနောက်နိုင်ငံများအနေနဲ့ စုံစမ်းသင့်ပါတယ်။

အနောက်နိုင်ငံတွေအနေနဲ့ မြန်မာပြည်က ဘာလိုချင်လဲဆိုတာ ဆုံးဖြတ်ရပါမယ်။ ဗိုလ်ချုပ်တွေကိုဖမ်းမယ်ဆိုရင်တော့ ပြည်သူတွေက မချစ်လို့ ဘာမှပြဿနာမရှိပါ။ ဒါပေမယ့် ဘင်္ဂါလီကြောင့် စီးပွားရေးပိတ်မယ်ဆိုရင်တော့  မြန်မာပြည်ဟာ တရုတ်နဲ့အိန္ဒိယကြားမှာရှိပြီး မိမိဖာသာ တံခါးပိတ်နေလာတာ နှစ်သုံးဆယ်လောက်ရှိတယ်ဆိုတာ မေ့မထားပါနဲ့။ မြန်မာပြည်ဟာ ဇင်ဘာဘွေတို့၊ ဗင်နီဇွဲလားတို့နဲ့ မတူပါ။

မြန်မာနိုင်ငံသားများအတွက် ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်ဟာ ကောင်းမွန်သော အနာဂတ်ပြည်ထောင်စုမြန်မာနိုင်ငံတော်ဖြစ်ဖို့ တစ်ခုထဲသော မျှော်လင့်ချက်ပါ။ သူမကို စော်ကားတာဟာ မြန်မာပြည်သားတွေကို စော်ကားတာပါ။ အနောက်နိုင်ငံတွေအနေနဲ့ သိထားရမှာက သူမသာလျှင် ဘင်္ဂါလီပြဿနာကို ဖြေရှင်းနိုင်မှာပါ။ ဗိုလ်ချုပ်ကြီးများကို ဘာလုပ်လုပ် ပြည်သူများက ဂရုမစိုက်ပါ။ ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်ကိုတော့ လာမထိပါနဲ့။