တစ်ခါတော့ ရွာတစ်ရွာမှာ အပြေးပြိုင်ပွဲတစ်ခုလုပ်ကြတယ်။ ပညာရှိလို့ ယူဆတဲ့ အဖိုးအိုတစ်ယောက်က ကမကထပြုတယ်။ ပွဲတစ်ပွဲကို လူသုံးယောက်စီ ယှဉ်ပြိုင်စေတယ်။ ပထမ ပြိုင်ပွဲစတင်ပါပြီ။ လူသုံးယောက်ယှဉ်ပြိုင်တဲ့အနက် လူငယ်လေးတစ်ယောက်ဟာ ပန်းဝင်တယ်။ပရိတ်သတ်ကလဲ အားပေးကြတယ်။
နောက်တစ်ပွဲပြိုင်ကြပြန်တယ်။ ထိုလူငယ်လေးကပဲ အရင်ဆုံးပန်းဝငသ်တယ်။ ပရိတ်သတ်ကလဲ အားပေးကြတာပေါ့။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ ပညာရှိဟာ နောက်ထပ်ပြိုင်ပွဲအတွက် လူငယ်လေးနဲ့အတူ မျက်မမြင်တစ်ယောက်ရယ် အဖွားကြီးတစ်ယောက်ရယ် ပြိုင်စေသတဲ့။
လူငယ်က ဒီလူတွေနဲ့ ပြိုင်လို့ရပါ့မလားပေါ့။ ပညာရှိကတော့ ပြိုင်မှာသာ ပြိုင်စမ်းပါကွာ လို့ပြန်ပြောတယ်။ ပွဲစပြီးတော့ သိပ်မကြာဘူး။ လူငယ်လေးက အရင်ပန်းဝင်တယ်။ မျက်မမြင်နဲ့ အဘွားကြီးကတော့ စထွက်တဲ့နေရာကနေ သိပ်တောင်မဝေးသေးဘူး။
လူငယ်လေးပန်းဝင်ပေမယ့် ပရိတ်သတ်က လက်ခုပ်တစ်ချက်တောင်မတီးဘူး။ လူငယ်လဲ စိတ်ရှုပ်သွားတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ပညာရှိက " နောက်တစ်ခါပြိုင်ကွာ ဒီတစ်ခါ သုံးယောက်လုံး တစ်ချိန်ထဲ ပန်းဝင်အောင် လုပ်ကြည့်"
လူငယ်လဲ မျက်မမြင်နဲ့ အဘွားကြီးကို တွဲခေါ်ပြီးတော့ ပန်းဝင်အောင်လုပ်တယ်။ တစ်နာရီလောက်ကြာတဲ့အခါ သုံးယောက်လုံးပြိုင်တူပန်းဝင်တယ်။ ကောင်လေးကလဲ တော်တော်မောတယ်။ ရင်ထဲမှာ လဲ တစ်မျိုးခံစားရတယ်။ အပျော်တစ်မျိုးပေါ့။ ပရိတ်သတ်ကလဲ အားပေးလိုက်တာ တစ်ခဲနက်ပဲ
အဲတော့မှ ပညာရှိက " ကိုယ်တစ်ယောက်ထဲ အရှေ့ဆုံးကနေ ပန်းဝင်ရတာက ပျော်ဖို့ကောင်းတယ် ဒါပေမယ့် အနောက်ဆုံးက လူတွေပါ အတူတူပန်းဝင်ရတာဟာ အားလုံးပိုပြီးတော့ ပျော်ဖို့ကောင်းတယ် အဖွဲ့အစည်းစိတ်ဓါတ်ဆိုတာ ကိုယ်က ဘယ်လောက်တောင် စွမ်းရည်ရှိရှိ ကိုယ်တစ်ယောက်ထဲ မလုပ်တန်ရာ အခြားသူများနှင့်ပါ ကြိုးစားပြုလုပ်မှ အဖွဲ့အစည်းအောင်မြင်နိုင်တယ် "
မောင်စိုင်း
No comments:
Post a Comment